@misc{_Or.,
 copyright={Archiwum Państwowe w Poznaniu},
 howpublished={online},
 language={lat},
 type={akta},
 type={archiwalia},
 title={Or. Andrzej, Wincenty i Mikołaj, dziedzice Kobylina zaświadczają, że dziedziczne wójtostwo w Kobylinie, wraz ze wszystkimi prawami do niego należącymi, kupił Andrzej zwany Halgunta, za 210 grzywien szerokich groszy praskich liczby polskiej i dwa postawy sukna. Dla opisania zakresu praw i obowiązków wójta dziedzicznego, wystawcy przytoczyli zmodyfikowaną wersję przywileju lokacyjnego, wydanego w 1303 III 6 przez Mikołaja Przedpełkowica, wojewodę kaliskiego dla Henczy [Hinczy], wójta w Wenecji (zmiany pierwotnego tekstu dokumentu z 1303 r. prawdopodobnie odzwierciedlają stan istniejący w momencie dokonania potwierdzenia). Według zmodyfikowanej wersji przywileju z 1303 r. Mikołaj Przedpełkowic dał Hinczce prawo założenia gminy miejskiej prawa niemieckiego w odmianie średzkiej w mieście swoim Kobylinie, ustanowił tam Hinczkę dziedzicznym wójtem i uposażył wójtostwo dwoma wolnymi łanami roli, leżącymi po prawej ręce, idąc z miasta, i ciągnącymi się aż do granic wsi Chwalenice i do strumienia zwanego Radenca lub Samica, wraz ze wszystkimi zagrodnikami, jacy na tym gruncie są lub będą osadzeni, a także dwiema łąkami: jedną leżącą między zagrodnikami a polem, drugą leżącą za drogą idącą do Wyganowa. Pozwolił też wójtowi zbudować na otrzymanym gruncie młyn wietrzny, a także nadał mu dziedzicznie dwa łany roli we wsi zwanej Stare Kobylino. Dał też temuż Hinczce co trzeci dwór w mieście i nakazał mu rezydować w tym miejscu, gdzie zasiadał pierwszy wójt Paweł. Dał mu także w mieście co trzecią jatkę mięsną, wszystkie jatki chlebowe i szewskie, co trzeci denar od wszystkich jego sądów, oraz łaźnię i prawo do polowania na zwierzęta i ptaki; wszystko na prawie dziedzicznym. Oprócz potwierdzenia uprawnień wójta dziedzicznego w Kobylinie, obecni dziedzice nałożyli na Andrzeja Halguntę i jego sukcesorów obowiązek wojskowej służby u boku dziedzica na koniu wartości czterech grzywien, lub wyprawienia z tymże koniem swojego dworzanina dla posługi dziedzicowi.},
}